ΤΟ ΣΟΦΟ ΨΑΛΙΔΙ ΤΟΥ ΙΣΛΑΜ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΑΥΤΟ ΗΛΙΟ ΤΟΥ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΥ
Βίος, πολιτεία, νοσταλγία και όνειρα του συμπαθέστατου κυρίου Ισλάμ Καζί, ράφτη εκ Μπαγκλαντές, όπως μου τα αφηγήθηκε ο ίδιος εν μέσω αφρικάνικου καύσωνα μέσα στο δημοφιλέστατο μαγαζάκι του ‘’Το Σοφό Ψαλίδι’’, κατά τη διάρκεια μιας ακόμη πολυάσχολης για εκείνον και τους συνεργάτες του ημέρας του Ιούλη.
Δημιουργική ομάδα:
Σκηνοθεσία: Ξενοφών Αγγελόπουλος
Μοντάζ: Αλέξανδρος Βογιατζάκης
Ήχος: Ερμής Παππάς
Μουσική: Ματθαίος Δακουτρος
Σύμβουλος Σκηνοθεσίας/Σεναρίου: Άγγελος Κοβότσος
Συνέντευξη Σκηνοθέτη
Το θέμα μου παρουσιάστηκε απρόσμενα και κατόπιν ακύρωσης ενός πολύ πιο φιλόδοξου σχεδίου το οποίο δυστυχώς παρουσίαζε μεγάλες δυσκολίες. Κάτι το οποίο όμως δεν μετανιώνω, καθώς πήρα και έμαθα κάποια πολύ ενδιαφέροντα πράγματα τα οποία ανέτρεψαν την πρότερη οπτική μου γωνία προσέγγισης στη συγκεκριμένη θεματολογία με απρόσμενο τρόπο. Η προσωπική μου γνωριμία με τον χαρακτήρα της ταινίας βοήθησε ώστε να τον επιλέξω, αλλά ήταν ταυτόχρονα και το ενδιαφέρον μου για την ατμόσφαιρα στον χώρο εργασίας του, η λεπτομερής παρακολούθηση κάθε σταδίου αυτής και η των έσω καταγραφή μιας πραγματικότητας με την οποία καθημερινά ερχόμαστε σε επαφή, δίχως
ποτέ να σταματούμε για να την αφουγκραστούμε στην ουσία ή το περιεχόμενο της. Καίτοι όπως προανέφερα γνώριζα τον πρωταγωνιστή μου από πριν, καθώς το μαγαζάκι του βρίσκεται μόλις 2 τετράγωνα από το σπίτι μου και έχω έρθει πολλές φορές σε συνδιαλλαγή μαζί του, η άμεση και πολύ πιο ενδελεχής επαφή μαζί του, μέσα τόσο από τα γυρίσματα κατά την εργάσιμη του ημέρα, όσο και τη συνέντευξη που του πήρα κατόπιν, μου έδωσαν μια πολύ πιο ουσιαστική και σε στιγμές συγκινητικά ανθρώπινη εικόνα του χαρακτήρα και της ποιότητας του που έως τότε αγνοούσα. Δεν επιθυμώ να πλατειάσω ή να αοριστολογήσω για κάτι τόσο αφηρημένο όπως ‘το προσφυγικό ζήτημα’ – αυτό όμως που με ενδιαφέρει να πω, είναι πως ήρθα σε επαφή με έναν πολύ ενδιαφέροντα και συμπαθή άνθρωπο, του οποίου η εμπειρία, σκέψη και ευαισθησία σε πολλά πράγματα μου κατέστησαν πιο ξεκάθαρο από ποτέ πόσο κοντά βρισκόμαστε όλοι μας στα πλέον μύχια αιτήματα και προβλήματα της ύπαρξης μας, ανεξαρτήτως γεωγραφικών ή πολιτιστικών καταβολών και πόσο χαμένοι πραγματικά βρισκόμαστε όλοι μέσα σε ένα γεωπολιτικό συνεχές, το οποίο υπερβαίνει κατά πολύ την όποια προσωπική μας κατανόηση και ατομική βούληση. Σε κάποιο σημείο ο χαρακτήρας μου ομολογεί πως δεν αισθάνεται πλέον σπίτι του ούτε εδώ, ούτε όταν πλέον γυρίζει στην πατρίδα του – όπου και να βρεθεί, πάντα είναι ‘εδώ ψυχή, εκεί καρδιά’ και τ’αντίστροφο. Με αυτή τη θεμελιώδη αίσθηση δυσαρμονίας νομίζω πως μπορεί να ταυτιστεί καθένας μας σήμερα και να αφουγκραστεί εντέλει κάτι ουσιώδες γύρω από το ζήτημα μιας ‘προσφυγιάς’ που κατά μια έννοια βιώνουμε όλοι.